Bijwerkingen van het onderwijs
Studies naar nieuwe medicijnen laten niet alleen de werking, maar ook de bijwerkingen van deze medicijnen zien. Een medicijn dat voor veel mensen goed werkt tegen hartkwalen, maar frequent leidt tot hartstilstand, is nu eenmaal lastig te verkopen. Onderzoek naar bijwerkingen is daarom integraal onderdeel van het medicijnonderzoek. Er gaan steeds meer stemmen op onderwijsonderzoek te stoelen op medisch onderzoek; met blinde testen en referentiegroepen. Voor de kwaliteit van het onderzoek lijkt een goede ontwikkeling. Maar wat nog veel belangrijker lijkt, is onderzoek naar bijwerkingen. Zo kan de ontwikkeling van een medicijn dat een zeer positieve werking laten zien in tests, uiteindelijk worden stop gezet vanwege bijwerkingen.
Met Onderwijs2032 visieloos de toekomst in
Sander Dekker, onze staatssecretaris voor onderwijs is in 2014 een nationale dialoog gestart over de toekomst van het onderwijs[1]. Deze discussie is bekend als Onderwijs2032.
De staatssecretaris stelt in zijn brief aan de Tweede Kamer dat we ons voortdurend moeten afvragen hoe we ons zo goed mogelijk kunnen voorbereiden op een veranderende wereld? Het doel is om van kinderen competente, zelfbewuste en creatieve volwassenen van de toekomst te maken. Tot zover kan ik het alleen maar volledig eens zijn met de staatssecretaris.
In 2016 heeft Onderwijs2032 haar eindrapport ‘Basis voor toekomstgericht onderwijs gelegd’ gepresenteerd. In een nieuwsbericht van het ministerie van OCW [2], stelt de staatssecretaris ‘Ik ben er trots op dat Onderwijs2032 een zoektocht is geworden die gevoed is door onze hele samenleving. Er ligt nu een helder advies over wat kinderen later moeten kennen en kunnen. Een uitstekende basis waarop leraren verder kunnen bouwen aan een nieuw en eigentijds curriculum’.
De stand van de mensenrechten in school.
Op 3 februari rapporteerde de Nederlandse overheid over de stand van de mensenrechten in Nederland aan de Verenigde Naties. Burgerrechtenorganisatie Kompass en het NJCM (Nederlands Juristen Comité voor de Mensenrechten) waren hier erg kritisch over. Ze stelden dat de mensenrechtensituatie in Nederland verslechterd en formuleerden namens 23 organisaties een ‘schaduwrapport’[1]. Dit is een goed initiatief, want de gedachte dat we hier alles op orde hebben en mensenrechten vooral in het buitenland een probleem vormen, is fundamenteel fout. Wat ik echter mis in dit schaduwrapport zijn de rechten van het kind. Er wordt wel over mensenrechten educatie op scholen gesproken, maar ik kan geen woord vinden over de mensenrechtensituatie binnen scholen. In het onderwijs worden de rechten van het kind dagelijks geschonden. Het recht op onderwijs zelf wordt geschonden doordat circa 10% van de kinderen de school verlaat als functioneel analfabeet. Daarnaast wordt circa 10% van de kinderen gepest, wat ook een schending is. Ook het recht op privacy voor kinderen is grotendeels afwezig, het grote gebruik van psychofarmaca is een schending van het recht beschermd te worden tegen gebruik van drugs, en het recht op spelen en vrije tijd wordt ernstig ingeperkt door al het school- en huiswerk. Ook hebben kinderen geen invloed op het inrichten van het onderwijs bij het opstellen van onderwijswetten laat staan dat er naar kinderen wordt geluisterd, wat een schending is van het recht van kinderen gehoord te worden bij alle belangrijke beslissingen die hen aangaan
Leraren herkennen pesten slecht
Dit is de kop van een artikel van Ianthe Sahadat in de Volkskrant van 25 januari 2017[1]. De socioloog Beau Oldenburg vindt dit zorgwekkend. Wat ik zelf nog zorgwekkender vind is dat er überhaupt nog steeds wordt gepest op scholen. Dat pesten op scholen zeer ernstig is en gestopt moet worden, daar is iedereen het wel over eens. Over de manier waarop wordt zeer verschillend gedacht. Scholen zijn nu bij wet verplicht om pesten aan te pakken, maar dit heeft kennelijk geen effect. Hoe kan dat?
Volgens het artikel in de Volkskrant herkennen leerkrachten pesten slecht. Leerkrachten hebben binnen het onderwijssysteem de eerste verantwoordelijkheid om pesten te voorkomen. Als zij pesten niet herkennen, wordt het natuurlijk erg lastig voor hen om iets tegen het pesten te doen. Dit ligt niet alleen bij de leerkrachten zelf want op de Pabo’s wordt nauwelijks aandacht besteed aan sociale veiligheid, groepsdynamiek of pesten. Leerkrachten worden dus helemaal niet opgeleid om iets tegen pesten te kunnen doen. Dit is net zoiets als een vliegtuigbouw ingenieur die de wetten van de aerodynamica niet kent, een brandweerman die niet weet hoe brand te bestrijden, of een minister van Justitie die niet weet wat integriteit is.